Άρθρο στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ”
Περίπου 30 στις 100 γυναίκες και 15 στους 100 άνδρες (στον γενικό πληθυσμό) έχουν την εμπειρία ανεπιθύμητης σεξουαλικής προσέγγισης οποιασδήποτε έκτασης μέχρι την ηλικία των 17 ετών. Και από εκείνους περίπου 21% των γυναικών και 44% των ανδρών έχουν υποστεί επανειλημμένες παρενοχλήσεις. Είναι δε αξιοσημείωτο ότι αυτό το ποσοστό έχει παγκόσμια κατανομή.
Από τη διεθνή επιστημονική έρευνα προκύπτει ότι οι παιδόφιλοι είναι άνθρωποι με δυσφορικά αισθήματα μοναξιάς, μειωμένης αυτοπεποίθησης και κατωτερότητας, και ειδικά σε σχέση με τις ερωτικές τους δεξιότητες. Συνήθως πρόκειται για ανώριμους και συναισθηματικά ασταθείς ανθρώπους που αντιμετωπίζουν έντονη δυσκολία στις διαπροσωπικές σχέσεις τους. Μόλις οι μισοί εξ αυτών είναι παντρεμένοι ή παραμένουν σε σταθερές σχέσεις για κάποια περίοδο της ζωής τους, καθώς εκδηλώνουν με αυξημένη συχνότητα έντονο θυμό ή αντιδρούν με παθητική επιθετικότητα προς το περιβάλλον τους. Σε μια μεγάλη έρευνα με 2429 καταγραφές παιδόφιλων ανδρών (The Abel and Harlow child molestation prevention study) μόλις 7% των παιδόφιλων ομολόγησαν ότι είχαν αποκλειστική σεξουαλική έλξη για παιδιά, μολονότι η παιδοφιλική τάση λογίζεται σήμερα ως ένας φαύλος σεξουαλικός προσανατολισμός για την ηλικία (όπως υπάρχει ο υγιής σεξουαλικός προσανατολισμός για το φύλο). Για αυτό το λόγο οι σεξουαλικές ορμές μπορούν να είναι είτε δυστονικές ως προς το Εγώ, δηλαδή καταναγκαστικές παρορμήσεις αντίθετες προς τη λογική επιθυμία – οπότε είναι πιθανό οι παιδόφιλοι να αναζητήσουν τη βοήθεια ημών των ειδικών -, είτε δυστυχώς σύντονες με το Εγώ και επομένως αποδεκτές για τον παιδόφιλο.
Σε ποσοστό 68% οι παιδόφιλοι έχουν παρενοχλήσει ή κακοποιήσει ένα μέλος της οικογένειας (30% ένα θετό, ανάδοχο παιδί ή υιοθετημένο παιδί, 19% ένα ή περισσότερα από τα βιολογικά παιδιά, 18% μια ανιψιά ή ανιψιό, 5% ένα εγγόνι). Ενώ δύο στους τρεις διαγιγνώσκονται με άλλη παραφιλία, όπως ο φροντερισμός (η πράξη να τρίβει τα γεννητικά του όργανα πάνω σε έναν άλλο για σεξουαλική ευχαρίστηση χωρίς συγκατάθεση), η επιδεικτικότητα (απρόκλητη επίδειξη των γεννητικών οργάνων), ο σαδισμός και η ηδονοβλεψία. Αλλά οι παιδόφιλοι επιδίδονται με 2.5 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα στη σωματική επαφή με ένα παιδί από ό,τι σε απλές ηδονοπτικές ή επιδεικτικές δραστηριότητες. Συνήθως, οι παιδόφιλοι αρκούνται σε αγγίγματα των ευαίσθητων περιοχών και δεν προσπαθούν να έχουν ολοκληρωμένες σεξουαλικές δραστηριότητες. Με την εξαίρεση τέτοιων συμπεριφορών που εκδηλώνονται εντός της οικογένειας, οι περισσότεροι στοχεύουν σε μεγαλύτερα παιδιά (άνω των 7 ετών) ή στους εφήβους. Κατά κανόνα επιλέγονται παιδιά δυσλειτουργικών οικογενειών ή παιδιά χωρίς επιτήρηση.
Από τη νευροπαθοφυσιολογική άποψη, σε απεικονιστικές μελέτες έχουν αναφερθεί ποικίλες νευροανατομικές ανωμαλίες στον εγκέφαλο των παιδόφιλων, με πλέον χαρακτηριστική την αμφοτερόπλευρα ελαττωμένη φαιά ουσία στο κοιλιακό ραβδωτό σώμα, στον πρόσθιο φλοιό, στη νήσο του Ρέιλ, περικογχικά στον μετωπιαίο φλοιό και στην παρεγκεφαλίδα.
Η σειρά γέννησης φαίνεται ότι έχει επίσης ιδιαίτερη σημασία. Στατιστικά, οι παιδόφιλοι έχουν μεγαλύτερους άρρενες αδελφούς και αυτό ίσως εξηγείται μέσω του μηχανισμού δημιουργίας αντισωμάτων έναντι αρρένων στη μήτρα, λόγω ευαισθητοποίησης από τις προηγούμενες κυήσεις αρρένων. Ή, τέλος, έχουν υπάρξει θύματα σεξουαλικής κακοποίησης και οι ίδιοι όταν ήταν παιδιά.
Για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους οι παιδόφιλοι καταφεύγουν σε ψυχικά ανώριμους αμυντικούς μηχανισμούς, όπως η άρνηση, η ελαχιστοποίηση, η διαστρεβλωτική ηθικοποίηση ή εκλογίκευση και η προβολή. Για παράδειγμα, μέσω “άρνησης” θα ισχυριστούν ότι δεν διέπραξαν οτιδήποτε κολάσιμο προσφέροντας μια «αγκαλιά» σε ένα παιδί που την είχε ανάγκη. Με την “ελαχιστοποίηση” θα επιμείνουν ότι η πράξη τους συνέβη μία μοναδική φορά. Με την “ηθικοποίηση” ότι «αγαπούν» αλλά δεν «κακοποιούν» παιδιά. Με την “εκλογίκευση” ότι οι συμπεριφορές τους έχουν εκπαιδευτικό σκοπό προς τα θύματα. Με την “προβολή” ότι τα θύματα σαγήνευσαν τον θύτη και τον παρότρυναν στις πράξεις του, κ.ο.κ.
Οι περισσότεροι παιδόφιλοι είναι άνδρες, αν και αποτελεί γεγονός ότι τα περιστατικά που αφορούν σε παιδόφιλες γυναίκες δεν καταγράφονται, ή διαφεύγουν ολότελα της αντίληψης του περιβάλλοντος καθώς είναι αναμενόμενο για τη γυναίκα να προσφέρει στοργή ή υπηρεσία φροντίδας στα παιδιά. Διόλου τυχαία, στις περισσότερες παραβάσεις γυναικών παιδόφιλων που απασχολούν το νόμο συμμετείχε και άνδρας παιδόφιλος.
Εκτιμώ ότι αυτό το διαχρονικό φαινόμενο που σταθερά απασχολεί την κοινωνία μας αντιμετωπίζεται καλύτερα με την πρόληψη στη ρίζα του. Πιο συγκεκριμένα, με την επιστημονική προσπάθεια αποτροπής της εκδήλωσης τέτοιων συμπεριφορών από τους παιδόφιλους (συμπληρωματικά με την εκπαίδευση της εγρήγορσης των γονέων και των παιδιών). Στα πρότυπα οργανωμένων προγραμμάτων που εφαρμόζονται ήδη με επιτυχία σε άλλες δυτικές χώρες όπως η Γερμανία, είναι πολύ σκόπιμο να δημιουργηθούν υπηρεσίες διακριτικής υποδοχής εθελοντικά προσερχόμενων παιδόφιλων για ψυχιατρική φροντίδα, που θα είναι αποσυνδεδεμένες από το νομικό σύστημα. Έτσι θα μπορούσαμε να διασώσουμε περισσότερα παιδιά από το ασύλληπτο ψυχικό τραύμα της σεξουαλικής τους κακοποίησης.
