Υπογράφει:

Δημήτρης Παπαδημητριάδης

Ο Δημήτρης Παπαδημητριάδης σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και Διεθνή Πολιτική Υγείας στο London School of Economics (LSE). Εξειδικεύτηκε στην Ψυχιατρική και στην Ψυχοθεραπεία στο Λονδίνο (Royal Free Hospital & UCL School of Medicine, Halliwick Personality Disorder Service) και στην Αθήνα (Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγιεινής, Περιφ. Γενικό Νοσοκομείο “Ευαγγελισμός”).Συμμετείχε στο πρόγραμμα Γνωσιακής Θεραπείας για τις Διαταραχές Άγχους του Beck Institute for Cognitive Behavior Therapy που ίδρυσε στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ ο θεμελιωτής της γνωσιακής θεραπείας Dr. Aaron T. Beck.Έχει λάβει τιμητικούς επαίνους για δραστηριότητές του από το Πανεπιστήμιο Κρήτης, την Επιστημονική Εταιρεία Γενικής Ιατρικής, την Πανελλήνια Ομοσπονδία Μη-Κυβερνητικών Οργανώσεων, την Οργανωτική Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων 2004 και το Βραβείο “Κοινωνία των Πολιτών” των Δημοσιογράφων της Ελληνικής Ραδιοφωνίας (ΕΡΑ).Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας στο διοικητικό συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης Φοιτητών Ιατρικής (EMSA) με έδρα τις Βρυξέλλες και Πρόεδρος της Επιστημονικής Εταιρείας Φοιτητών Ιατρικής Ελλάδας (ΕΕΦΙΕ).Σήμερα εργάζεται ως ιδιώτης ψυχίατρoς – ψυχοθεραπευτής και συμμετέχει σε δράσεις ακτιβισμού για την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Λαμβάνει μερος σε επιστημονικά συνέδρια και ημερίδες, όπου δίνει ομιλίες με στόχο την ενημέρωση του κοινού για ζητήματα ψυχικής υγείας με ιδιαίτερη έμφαση στην καταπολέμηση του στίγματος. Παράλληλα, σχολιάζει στα ΜΜΕ και αρθρογραφεί τακτικά στον Τύπο για τα μείζονα κοινωνικά ζητήματα.Έχει συγγράψει τα βιβλία “Μικρή εισαγωγή: Άγχος” (πρώτο σε πωλήσεις στην πρώτη έκδοση) και “Μικρή εισαγωγή: Κατάθλιψη” που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος.

Η σκοτεινή πλευρά του ανδρισμού: Ενδοοικογενειακή βία και σεξουαλικά εγκλήματα

Άρθρο στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ”

Στη δεκαετία του 1970 ο Δρ Σάμουελ Σμίθυμαν (Samuel Smithyman), ένας κλινικός ψυχολόγος στις ΗΠΑ που εργάζονταν με ανθρώπους καταδικασμένους για σεξουαλικά εγκλήματα, απέδειξε ότι οι άνδρες που διαπράττουν βιασμούς ή τη συστηματική σεξουαλική παρενόχληση δεν ανήκουν σε συγκεκριμένη κοινωνικοοικονομική τάξη, ούτε ομολογούν παρόμοια κίνητρα για τις πράξεις τους. Αυτό που τον εξέπληξε ήταν το πόσο αδιάφορα περιέγραφαν το έγκλημά τους κατά τη διάρκεια των ψυχολογικών συνεντεύξεων. 

Πράγματι, οι περισσότερες επιστημονικές έρευνες καταδεικνύουν μόνο ορισμένα κοινά συστατικά στην προσωπικότητα τέτοιων ανδρών, όπως τη φτωχή ενσυναίσθηση, τον ναρκισσισμό και την εχθρότητα προς τις γυναίκες. Επιπλέον, γνωρίζουμε σήμερα ότι τέτοιες επιθέσεις κατά των γυναικών δεν παρακινούνται από σεξουαλικό ενδιαφέρον, αλλά ότι είναι κατά κανόνα ασκήσεις κυριαρχίας πάνω σε άλλους ανθρώπους. Ότι η σεξουαλική συγκίνηση προέρχεται από την ικανοποίηση που δημιουργεί η εξουσία και ο έλεγχος. 

Ομοίως η ενδοοικογενειακή βία κατά των γυναικών εκδηλώνεται στο έδαφος αφενός της δυσανεξίας ορισμένων ανδρών να αποδεχτούν την ισοτιμία των συντρόφων τους και αφετέρου της ακόρεστης ανάγκης να τους αναγνωρίζεται ο ηγετικός ρόλος τους. Αυτή την αέναη ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης θρέφει η τοξική αρρρενωπότητα. Πρόκειται για μία στρεβλή στάση ζωής που υιοθετούν εκείνοι οι άνδρες οι οποίοι γαλουχούνται με τον αρσενικό κώδικα. 

Σύμφωνα με αυτόν, ο άνδρας επιλέγει τις γυναίκες, είναι επιτυχημένος όταν έχει πολλές γυναίκες, είναι αυτόνομος όταν παίρνει μόνος του τις σοβαρές αποφάσεις, ενώ είναι αδύναμος όταν εκδηλώνει ευαισθησίες, όταν παράγει λιγότερα χρήματα κ.ο.κ. Έτσι, είναι εκείνος που πρέπει να έχει τον τελευταίο λόγο και ο οποίος πρέπει να απολαμβάνει του καθολικού σεβασμού, ενώ δεν ανέχεται την αμφισβήτηση ή την απόρριψη. Εξαπλουστεύει και δικαιολογεί στον εαυτό του κάθε εκδικητική ή σαδιστική συμπεριφορά. Και ακόμη τοποθετείται ανταγωνιστικά απέναντι σε άλλους άρρενες, από τους οποίους μάλιστα νιώθει ότι κρίνεται ως προς την πλήρωση αυτού του πατριαρχικού πρότυπου.  

Μολονότι γίνεται σημαντική προσπάθεια, τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο, για να καταπολεμηθεί η τοξική αρρενωπότητα, η πρόοδος δεν είναι η αναμενόμενη. Αυτό αποτυπώνεται εξάλλου στα στατιστικά της δικής μας χώρας, που αφορούν τόσο στην ενδοοικογενειακή βία όσο και στη σεξουαλική εγκληματικότητα. Εκτιμώ ότι μία εξήγηση για αυτό είναι ότι οι δυτικές κοινωνίες μας έχουν εξελιχθεί ως εξόχως ατομικιστικές. 

Σε αντιδιαστολή προς τις κολεκτιβιστικές ή κοινοτικές κοινωνίες του παρελθόντος, όπου τα δικαιώματα και τα αγαθά κατανέμονταν ισότιμα και η κοινότητα αναλάμβανε μέρος της ευθύνης για τη διασφάλιση των συνθηκών της ατομικής προόδου και ανάπτυξης, στις ατομικιστικές κοινωνίες τα δικαιώματα και τα αγαθά διανέμονται με βάση τις προσωπικές επιλογές των ανθρώπων, χωρίς συλλογική παρέμβαση ή βοήθεια. Αυτή η ατομοκεντρική θεώρηση είναι πολύ συμβατή με την τοξική αρρενωπότητα που περιέγραψα παραπάνω. Ενδεχομένως διαιωνίζει την αρχαία πατριαρχική αντίληψη των ανδρών μέσα στο σύγχρονο καθεστώς επιβίωσης που διέπεται από συνθήκες ισχυρού ανταγωνισμού, παρά τη βελτίωση στην παιδεία και στην αναγνώριση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και της ισότητας των δύο φύλων. Ίσως έχουμε απλώς επιτύχει να αντικαταστήσουμε ένα μιαρό σύστημα ιδεών με ένα άλλο εξίσου φαύλο.

Facebook
LinkedIn
X
Threads
Email
Reddit
WhatsApp
Telegram

MENTAL HEALTH INSIGHT

Εγγραφείτε στο 15ήμερο ενημερωτικό δελτίο μας με τα τελευταία νέα για την ψυχική υγεία! Βιολογία, ψυχοθεραπεία, παιδική ψυχολογία και διατροφή, με πρακτικές συμβουλές για μεγαλύτερη ευεξία.

Cure of Mind